Dinasti Qing telah diisytiharkan oleh Manchu pada tahun 1636. Dalam pensejarahan Cina, dinasti Qing menyandang Mandat Syurga selepas menggantikan dinasti Ming pada tahun 1644. Pada akhir abad ke-19, peperangan dengan kuasa asing menyebabkan kehilangan wilayah dan negara uftian, seperti Hong Kong dalam Perang Candu Pertama dan Korea dalam Perang China-Jepun Pertama, yang secara ketara mengurangkan kepercayaan rakyat China terhadap empayar, menyemarakkan nasionalisme Cina. Sentimen itu diperkuatkan oleh reformasi politik yang gagal, apabila keinginan untuk membentuk raja berperlembagaan menyebabkan penubuhan Kabinet Putera Qing dengan majoritinya terdiri daripada keluarga diraja pada Mei 1911.[6]

Golongan revolusioner yang dibantu oleh berjuta-juta orang Cina seberang laut yang menyeru agar reformasi kerajaan terus melancarkan kempen ketenteraan anti-Qing di selatan China, namun kempen ini segera ditindas oleh kerajaan. Pada Oktober 1911, bagaimanapun, pemberontakan di Wuchang di tengah-tengah China menyebabkan gemaan di seluruh negara,[6] apabila 13 daripada 18 buah wilayah China yang majoritinya bangsa Han mengisytiharkan kemerdekaan daripada empayar tersebut dan kemudiannya menubuhkan kerajaan republik yang diketuai oleh pemimpin revolusi Sun Yat-sen. Sebagai tindak balas kepada seruan untuk demokrasi berperlembagaan, Kerajaan Empayar melantik Yuan Shikai sebagai perdana menteri, namun Yuan terus berunding dengan revolusioner yang kemudiannya menawarkan untuk menjadikan Yuan presiden pertama Republik China dan akan memberikan layanan keutamaan kepada keluarga diraja empayar. Untuk menghadapi tekanan dalaman, Yuan mengarahkan 50 orang jeneral dan pegawai kanan dalam Tentera Beiyang, diketuai oleh Jeneral Duan Qirui, untuk menerbitkan telegraf yang menyeru kepada keamanan dan mengancam keluarga diraja empayar.[7] Maharani Balu Longyu, bagi pihak Maharaja Xuantong, mengeluarkan edik empayar yang memindahkan kuasa kepada Republik China yang baru lahir itu dan dua edik yang kemudian.